Wat een leven hier in Switi Sranan!
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
04 Oktober 2014 | Suriname, Paramaribo
Gu Neti (goedenavond),
Na een dikke 2,5 week kan ik volgens mij voorzichtig aan zeggen dat ik al een beetje begin te wennen aan de Surinaamse levensstijl.
De hitte, het roepen en fluiten op straat en het oneindige nutteloze getoeter van auto’s zijn echter dingen waar ik volgens mij nooit aan ga wennen.
Ook het fietsen hier is een groot avontuur… 1 week geleden konden Marcelle en ik 2 fietsen komen ophalen waarna we onze eerste meters op de fiets aflegde.
Na 2 weken Suriname dacht ik gewend te zijn aan het links rijden, toen ik op de fiets stapte bleek dit echter niet het geval. Na paar keer getoeter en zwaaiende mensen realiseerde Marcelle en ik ons dat we aan de verkeerde kant van de weg fietste. Verder kennen ze hier in geen fietspaden en dienen fietsers op auto’s te letten. Een beetje spannend en geheel veilig is fietsen hier dus niet.
Waar ik mij ook over blijf verbazen is de grootte van Paramaribo. Het lijkt net een groot dorp waar af en toe bizarre en erg grappige dingen gebeuren die we in Nederland nooit tegen zouden komen.
Als je bijvoorbeeld een ambulance nodig hebt en je belt het nood nummer, wordt er altijd eerst politie gestuurd, om te controleren of er wel echt een hulpvraag is. Prijzen veranderen om de haverklap en in de Palmentuin “mag je niet op bankjes liggen omdat je dan niet weg kan rennen als er een tak naar beneden valt” aldus de security mevrouw van de Palmentuin.
Ook de eerste stapavondjes zitten erop. Het stap leven in Paramaribo begint pas rond een uurtje of 2 gezellig te worden dus toen wij (mijn huisgenoten en een aantal andere stagiaires) vorige week zaterdag om 1.30uur in Touche aankwamen was er nog bijna niemand te bekennen. Later werd het echter wel wat drukker en heb ik mijn ogen uit gekeken. Ze hebben hier trouwens geen tap en schenken bier uit flessen… weer een grap!
Vandaag is onze huisgenoot Frank jarig. Als verrassing hadden we gister een partybus gereserveerd. Het concept is simpel: er wordt een (open)bus gereserveerd, uitgenodigden mogen de bus in, als er plek over is staan er ook ineens allemaal mensen op de bus die je niet kent, iedereen betaalt ongeveer 15srd (+/- €3,50), dat verschilt per keer en neemt zelf drinken mee. Als iedereen in de bus is gaat de bus 1,5 uur door Paramaribo rijden. Een stang of bank om je goed vast te houden is echter wel vereist want flink optrekken, remmen en door de bocht/rotonde heen scheuren is bij de prijs inbegrepen.
Afgelopen week heb ik ook samen met 2 anderen de Colakreek bezocht (een kreekje is een kleine watergeul waar je in kan zwemmen, deze zijn vaak lekker koud). De Colakreek ligt op ongeveer 50km van Paramaribo. Het water heeft een cola kleur door de bladeren die erin vallen, echter schijnt het water niet vies te zijn. Frenkie, onze nog steeds vertrouwde taxichauffeur, wilde ons wel brengen. Frenkie zit vol met leuke ideeën dus bedacht hij een klein omweggetje te rijden om ons nog wat extra bezienswaardigheden te laten zien. De tour begon met een milkshake, want Frenkie had trek. Daarna liet hij ons op een militair terrein tanks zien die tijdens de binnenlandse oorlog in Suriname werden gebruikt. Daarna reden we door naar Caroline kreek omdat Frenkie daar geloof ik zelf liever heen wilde. Wij waren erg nieuwsgierig naar Colakreek dus bracht Frenkie ons uiteindelijk toch daar heen. Daar aangekomen besloot Frenkie zijn hangmat op te hangen en de hele middag bij ons te blijven.
Ook ben ik met mijn huisgenootjes Fort Zeelandia gaan bezoeken. Het fort diende vroeger als handelspost van Paramaribo. De bekende decembermoorden in 1982 hebben hier plaatsgevonden. Tijdens de decembermoorden werden 15 politieke tegenstanders van Bouterse gemarteld en vermoord.
Na 2 weken vakantie werd het ook tijd voor mijn stage.
Ik ga stage lopen in een Hindoestaans kinderhuis, dat Sanatan Dharm heet. Maandag 29 september was mijn eerste stagedag.
Toen ik mij voorstelde wisten ze niet precies wie ik was en wat ik daar eigenlijk kwam doen. Na een aantal telefoontjes werd het allemaal wat duidelijker en bleek dat de mevrouw waarmee ik een kennismakingsgesprek zou hebben er even niet was, maar later op de dag terug komen. Tussendoor kreeg ik alvast een rondleiding en kon ik even wat met de kinderen gaan doen. Wat er precies van me verwacht werd, was me niet duidelijk. Er werden een aantal jonge kinderen geroepen waar ik wat mee kon gaan doen. Ik vroeg ze mij de speeltuin te laten zien. Wat mij opviel was dat de kinderen niet gingen spelen en maar een beetje doelloos naast me bleven staan. Na wat gekkigheid hebben we toch nog een tijdje in de speeltuin gespeeld.
In het kinderhuis wonen momenteel ongeveer 75 kinderen van 3 tot en met 16 jaar. Een aantal kinderen zijn wees, anderen kunnen niet thuis wonen in verband met onveiligheid en weer anderen wonen in het kinderhuis om naar school toe te kunnen. De kinderen worden verzorgd door 4 weesmoeders, die door verschillende omstandigheden in het kinderhuis wonen.
Na het kennismakingsgesprek bleek dat mijn stagebegeleidster deze week niet aanwezig zou zijn, dus ik kon deze week als oriënterende week zien en zelf mijn aanwezigheid en activiteiten bepalen.
Wat ik ontzettend leuk vond was dat ik werd uitgenodigd voor een Mandir, een Hindoestaanse dienst. Woensdag avond werd ik om 17uur verwacht in het kinderhuis. Daar mocht ik mijzelf in een blauwe Sari hijsen waarna een kind een mehndi op mijn hand ging tekenen. Ook werd mijn haar door kinderen gevlochten en kreeg ik allerlei grote sieraden om. Er gingen 5 kinderen mee en 1 begeleidster. Een Mandir kan uren duren en wordt begeleidt door pandits (priesters), wij zijn uiteindelijk 2 uur gebleven. Tijdens zo een dienst wordt er gezongen, gebeden en soms ook gedanst. Ik vond het erg indrukwekkend om mee te maken, de dienst zelf maar ook de voorbereiding. De tempel was aangekleed met allerlei gekleurde doeken en veel kaarsjes. De kinderen die mee waren namen de dienst erg serieus, ook dit vond ik mooi om te zien.
Maandag eerste salsa les :)
Ik heb nog zo veel meer te vertellen, maar voor nu lijkt me dit wel weer even genoeg.
Bedankt voor het lezen en tot horens!
Veel liefs,
Carlijn
Na een dikke 2,5 week kan ik volgens mij voorzichtig aan zeggen dat ik al een beetje begin te wennen aan de Surinaamse levensstijl.
De hitte, het roepen en fluiten op straat en het oneindige nutteloze getoeter van auto’s zijn echter dingen waar ik volgens mij nooit aan ga wennen.
Ook het fietsen hier is een groot avontuur… 1 week geleden konden Marcelle en ik 2 fietsen komen ophalen waarna we onze eerste meters op de fiets aflegde.
Na 2 weken Suriname dacht ik gewend te zijn aan het links rijden, toen ik op de fiets stapte bleek dit echter niet het geval. Na paar keer getoeter en zwaaiende mensen realiseerde Marcelle en ik ons dat we aan de verkeerde kant van de weg fietste. Verder kennen ze hier in geen fietspaden en dienen fietsers op auto’s te letten. Een beetje spannend en geheel veilig is fietsen hier dus niet.
Waar ik mij ook over blijf verbazen is de grootte van Paramaribo. Het lijkt net een groot dorp waar af en toe bizarre en erg grappige dingen gebeuren die we in Nederland nooit tegen zouden komen.
Als je bijvoorbeeld een ambulance nodig hebt en je belt het nood nummer, wordt er altijd eerst politie gestuurd, om te controleren of er wel echt een hulpvraag is. Prijzen veranderen om de haverklap en in de Palmentuin “mag je niet op bankjes liggen omdat je dan niet weg kan rennen als er een tak naar beneden valt” aldus de security mevrouw van de Palmentuin.
Ook de eerste stapavondjes zitten erop. Het stap leven in Paramaribo begint pas rond een uurtje of 2 gezellig te worden dus toen wij (mijn huisgenoten en een aantal andere stagiaires) vorige week zaterdag om 1.30uur in Touche aankwamen was er nog bijna niemand te bekennen. Later werd het echter wel wat drukker en heb ik mijn ogen uit gekeken. Ze hebben hier trouwens geen tap en schenken bier uit flessen… weer een grap!
Vandaag is onze huisgenoot Frank jarig. Als verrassing hadden we gister een partybus gereserveerd. Het concept is simpel: er wordt een (open)bus gereserveerd, uitgenodigden mogen de bus in, als er plek over is staan er ook ineens allemaal mensen op de bus die je niet kent, iedereen betaalt ongeveer 15srd (+/- €3,50), dat verschilt per keer en neemt zelf drinken mee. Als iedereen in de bus is gaat de bus 1,5 uur door Paramaribo rijden. Een stang of bank om je goed vast te houden is echter wel vereist want flink optrekken, remmen en door de bocht/rotonde heen scheuren is bij de prijs inbegrepen.
Afgelopen week heb ik ook samen met 2 anderen de Colakreek bezocht (een kreekje is een kleine watergeul waar je in kan zwemmen, deze zijn vaak lekker koud). De Colakreek ligt op ongeveer 50km van Paramaribo. Het water heeft een cola kleur door de bladeren die erin vallen, echter schijnt het water niet vies te zijn. Frenkie, onze nog steeds vertrouwde taxichauffeur, wilde ons wel brengen. Frenkie zit vol met leuke ideeën dus bedacht hij een klein omweggetje te rijden om ons nog wat extra bezienswaardigheden te laten zien. De tour begon met een milkshake, want Frenkie had trek. Daarna liet hij ons op een militair terrein tanks zien die tijdens de binnenlandse oorlog in Suriname werden gebruikt. Daarna reden we door naar Caroline kreek omdat Frenkie daar geloof ik zelf liever heen wilde. Wij waren erg nieuwsgierig naar Colakreek dus bracht Frenkie ons uiteindelijk toch daar heen. Daar aangekomen besloot Frenkie zijn hangmat op te hangen en de hele middag bij ons te blijven.
Ook ben ik met mijn huisgenootjes Fort Zeelandia gaan bezoeken. Het fort diende vroeger als handelspost van Paramaribo. De bekende decembermoorden in 1982 hebben hier plaatsgevonden. Tijdens de decembermoorden werden 15 politieke tegenstanders van Bouterse gemarteld en vermoord.
Na 2 weken vakantie werd het ook tijd voor mijn stage.
Ik ga stage lopen in een Hindoestaans kinderhuis, dat Sanatan Dharm heet. Maandag 29 september was mijn eerste stagedag.
Toen ik mij voorstelde wisten ze niet precies wie ik was en wat ik daar eigenlijk kwam doen. Na een aantal telefoontjes werd het allemaal wat duidelijker en bleek dat de mevrouw waarmee ik een kennismakingsgesprek zou hebben er even niet was, maar later op de dag terug komen. Tussendoor kreeg ik alvast een rondleiding en kon ik even wat met de kinderen gaan doen. Wat er precies van me verwacht werd, was me niet duidelijk. Er werden een aantal jonge kinderen geroepen waar ik wat mee kon gaan doen. Ik vroeg ze mij de speeltuin te laten zien. Wat mij opviel was dat de kinderen niet gingen spelen en maar een beetje doelloos naast me bleven staan. Na wat gekkigheid hebben we toch nog een tijdje in de speeltuin gespeeld.
In het kinderhuis wonen momenteel ongeveer 75 kinderen van 3 tot en met 16 jaar. Een aantal kinderen zijn wees, anderen kunnen niet thuis wonen in verband met onveiligheid en weer anderen wonen in het kinderhuis om naar school toe te kunnen. De kinderen worden verzorgd door 4 weesmoeders, die door verschillende omstandigheden in het kinderhuis wonen.
Na het kennismakingsgesprek bleek dat mijn stagebegeleidster deze week niet aanwezig zou zijn, dus ik kon deze week als oriënterende week zien en zelf mijn aanwezigheid en activiteiten bepalen.
Wat ik ontzettend leuk vond was dat ik werd uitgenodigd voor een Mandir, een Hindoestaanse dienst. Woensdag avond werd ik om 17uur verwacht in het kinderhuis. Daar mocht ik mijzelf in een blauwe Sari hijsen waarna een kind een mehndi op mijn hand ging tekenen. Ook werd mijn haar door kinderen gevlochten en kreeg ik allerlei grote sieraden om. Er gingen 5 kinderen mee en 1 begeleidster. Een Mandir kan uren duren en wordt begeleidt door pandits (priesters), wij zijn uiteindelijk 2 uur gebleven. Tijdens zo een dienst wordt er gezongen, gebeden en soms ook gedanst. Ik vond het erg indrukwekkend om mee te maken, de dienst zelf maar ook de voorbereiding. De tempel was aangekleed met allerlei gekleurde doeken en veel kaarsjes. De kinderen die mee waren namen de dienst erg serieus, ook dit vond ik mooi om te zien.
Maandag eerste salsa les :)
Ik heb nog zo veel meer te vertellen, maar voor nu lijkt me dit wel weer even genoeg.
Bedankt voor het lezen en tot horens!
Veel liefs,
Carlijn
-
06 Oktober 2014 - 21:50
Gonny Besselink:
Leuk om je verhaal en je belevenissen te lezen en vooral de foto,s erbij te zien. Op google zoek ik de achtergrond van de vreemde woorden op zodat ik nog meer informatie krijg. Hoe heet de boom met de rode bloemen en de rode vogel? Is het een papegaai. Weet Franki wel. Ben je al aan het eten gewend? Stuur je ook een lekker recept door. Hier is de herfst begonnen. Het is nog niet zo koud ongeveer 17 gr. maar de bomen beginnen al te kleuren, noten en kastanjes vallen en er is veel werk in de tuin voor de winter. Zaterdag 4 okt.ben ik met Mamma Judith naar Aken geweest en zondag 5 okt. zijn we Judith, Juriaan en ik naar Wageningen geweest voor de verjaardag van Jose 1 okt. en het afstudeerfeestje van Joas en Koen. Erica en Terts en Antoine waren erook. Gezellig. Alberts moeder was gestorven en zaterdag gecremeerd. Was ziek. Antoine gaat over een paar maanden waarschijnlijk stage lopen in Noord-Amerika. Selma is nu terug uit Stockholm en moet nu nog de scriptie schrijven dan is ze ook klaar.Vandaag 6 okt. is het onze trouwdag. Het zou 55 jaar geweest zijn. ik moet de hele dag denken aan het huisje in Epe op de Veluwe waar jullie 15 jaar geleden kwamen om ons 40-jarig huwelijksfeest te vieren. Kun je je dat nog herinneren? Zijn leuke foto's en films van. Voor later!!!!!!!Lieve Carlijn ben al weer benieuwd naar je volgende mail. Wens je een mooie tijd en wees voorzichtig met links fietsen. Heel veel liefs van oma gonny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
